Αναβίωση εθίμου "Μωμογέρια"

Το πρωί του Σαββάτου 18 Ιανουαρίου, γέμισαν οι δρόμοι του οικισμού της Νέας Μοσυνούπολης από μουσικές και από τις φωνές των Μωμογερων. Τα «Μεϊμούνια» ξεσήκωσαν τον κόσμο, που έβγαινε από τα σπίτια για να τους παρακολουθήσει, τους καλούσε στις αυλές του, τους έστρωνε τραπέζι και σε πολλές περιπτώσεις τους ακολουθούσε με ενθουσιασμό.

Το έθιμο σύρει την καταγωγή του από την ελληνική αρχαιότητα.  Η επικρατέστερη ονομασία του λαϊκού αυτού δρωμένου είναι «Μωμογέρια», από το αρχαίο «μώμος»- μίμος και τη λέξη γέρος, από τους γεροντικούς χαρακτήρες του θιάσου με τις καμπούρες και τα γένια. Τα Μωμογέρια έβγαιναν στα χωριά του Πόντου την περίοδο του Δωδεκαημέρου, μεταξύ των Χριστουγέννων και των Φώτων για να ξορκίσουν τα κακά πνεύματα και για τον λόγο αυτό η όψη τους έπρεπε να είναι τρομακτική και ο θόρυβος που παράγουν πολύ δυνατός.

Οι συμμετέχοντες είναι κατά κανόνα άτομα νεαρής ηλικίας, όπως και παλαιότερα στον Πόντο, και υπηρετούν με μεγάλη αγάπη την παράδοση ενσαρκώνοντας τους χαρακτήρες του δρωμένου: αλογατσής (ιππέας), κουτσούκ (τράγος),  ο στρατιωτικός, η νύφε, η γραία, ο γιατρός, ο άρκος (αρκούδα) κ.α.

Υπήρχαν πολλές παραλλαγές του δρώμενου σε διάφορες περιοχές του Πόντου, όπως τα «Κοτσαμάνια» της Ματσούκας και τα «Μεϊμούνια» του Γάρς. Το έθιμο αναβιώνει από τα μέλη του Συλλόγου, στον οικισμό, με την παραλλαγή του χωριού Χαραπά, από το 2004.

"....Αυτός ο κόσμος, όλος μαζί, μου έδωσε το συναίσθημα πως δεν είμαι μια αδέσποτη μονάδα, ένα άχερο στ' αλώνι. Μου έδωσε την δύναμη να κρατηθώ ανάμεσα στους χαλασμούς που ήταν της μοίρας μου να ιδώ. Κι ακόμα μ' έκανε να νιώσω, όταν ξαναείδα το χώμα που με γέννησε, πως ο άνθρωπος έχει ρίζες, και όταν τις κόψουν πονεί βιολογικά, όπως όταν τον ακρωτηριάζουν"

 - Γ. Σεφέρης

Σημασία έχει να μην κοπούν οι ρίζες μας …..    

Με εκτίμηση

Το ΔΣ του Συλλόγου